Vandaag, exact 10 jaar geleden, werd er een klein wondertje geboren genaamd ‘Jaron’, ook wel ‘mijn petekind’. Ik was 18 en zat in de klas Nederlands. We waren net een herhalingstoets aan het doen toen ik mijn telefoon voelde trillen. Ik riep heel luid ‘Ik ben net meter geworden! Mag ik mijn telefoon opnemen?’ Het antwoord was uiteraard ‘neen’, dus ik moest nog even wachten. Ik heb nog nooit zo snel een herhalingstoets ingevuld denk ik. Geen idee hoe ik het er vanaf gebracht heb toen, maar het zou me verbazen dat ik goede punten had.
Toen ik klaar was, mocht ik naar buiten en belde de kersverse papa meteen op. ‘Proficiat meter, Jaron is geboren’. Ik was helemaal over the moon. 
De papa van dit kleine wonder is mijn neef, Jochem en de mama zijn fantastische wederhelft Eva. Jochem is de zoon van de zus van mama. We hebben al van kleins af een ijzersterke band. Ik denk dat ik weet waarom. Toen ik nog in de pampers zat zijn we eens met de twee gezinnen naar Spanje op vakantie gegaan. Mama en papa hadden me eventje niet in de gaten, en hoppa, ik lag in het zwembad. Gelukkig dobberde mijn poep (Lees: pamper) aan de bovenkant en zag Jochem me drijven. Hij heeft me toen gered en sindsdien zijn we twee handen op één buik.
Jochem is altijd een beetje mijn grote broer geweest die ik nooit heb gehad. Hij is tien jaar ouder, maar dat hebben we nooit gemerkt. Ik toch niet :-). Toch viel ik uit de lucht toen Jochem en Eva me vroegen om meter te zijn van hun eerste kindje. Ik was bij hen op bezoek geweest. Toen woonden ze nog in Borgerhout in een loft. Ik ging altijd heel graag op bezoek omdat er wel wat afgelachen werd. Plots vroegen ze of ik meter wou zijn en ik ben (uiteraard) beginnen huilen. Ik was zo vereerd.
Enkele maanden later belden ze me om te vertellen dat het een jongetje ging worden. Ik was er toen al zeker van dat het een kleine hartebreker zou worden.
Toen ik Jaron voor de eerste keer zag was ik zielsgelukkig. Hij was gewoon perfect. En hij had zoveel geluk met zijn twee ouders. Twee hippe, knappe en ongelofelijk lieve mensen die ook nog eens leuk zijn. (Eva en Jochem, niet beginnen zweven nu, hé ;-)). Ik ging dat ventje verwennen, dat was een zekerheid.
Toen hij baby was, kocht ik het luidste speelgoed. Hoe meer lawaai, hoe beter. Ik denk dat zijn ouders me toen een klein beetje gehaat hebben, maar alles voor de kleine. Jaron was altijd een heel blij, slim en gelukkig kind. Ze zeggen altijd: ‘Eigen kind, goed kind’, maar ik zeg: ‘Eigen petekind, goed petekind’, hij kan in mijn ogen niks fout doen, en dat doet hij ook niet want het is echt een heel braaf ventje met een enorm goede inborst.
Jaron kreeg er doorheen de jaren nog een schattig blond zusje en een deugniet van een broertje bij. Het zijn alledrie pareltjes. Jaron is ook een goede grote broer, heel erg zorgzaam. Het gezin woont samen in het Antwerpse en ik zie ze veel minder dan ik zou willen. Je weet hoe dat gaat he, iedereen heeft zijn leven en een gepaste datum vinden is niet altijd gemakkelijk. Toch ben ik altijd zo blij als ik hem kan zien. Ik krijg altijd een dikke knuffel (soms tegen zijn zin – het blijft een jongen) en dan kan mijn dag al niet meer stuk.
Vandaag is die kleine scheet jarig en wordt hij er al 10. De jaren zijn voorbij gevlogen en ik kan echt niet geloven hoe groot hij al is. Ik kan met hem praten als een mini-volwassene en dat is zo een raar gevoel. Ik kan niet trotser zijn als meter. Hij doet het geweldig op school, is een top basketter en heeft echt een groot hart. Dat zal hij wel van mij hebben (Mopje!).
Gelukkige verjaardag lieve schat, en niet te veel meer groeien want anders kan ik je niet meer oppakken.
Ohja, Jochem is een fantastische fotograaf. Ga maar eens een kijkje nemen op zijn website!
