Aah… Het moederschap. Het schoonste wat er is, right? Dat is toch wat er in elk magazine (is dat überhaupt nog een ding?), elke blog en op ieder foldertje van Kind & Gezin wordt verkondigd. Akkoord, het is het schoonste dat er is. Maar ook het moeilijkste, zwaarste, meest emotionele, life changing, meest chaotische dat ik ooit in mijn leven meemaakte.
Als kersverse moeder ging ik (oké, ga ik) dagelijks meerdere keren te rade bij dokter Google. ‘Waarom slaapt baby niet’, ‘baby geeft terug’, ‘afgeplat hoofdje’, ‘wiegendood voorkomen’, ‘stoelgang baby plat’, ‘pijnlijke tepels borstvoeding’, ‘nog steeds niet naar toilet kunnen gaan na bevalling’, … You know, de dagdagelijkse struggles.
Meer dan eens stootte ik op artikels die me vertelde ‘dat het een fase was’, of ‘baby’s nu eenmaal tijd nodig hebben om te wennen aan de wereld’. Of deze klassieker: ‘je baby zit in een sprongetje.
En oh boy, heb ik gevloekt toen ik forums las met vragen als: ‘Hoeveel moet een baby van 3 maanden ’s nachts slapen’ en die bijdehandse moeders (je kent dat soort wel) een heel epistel schreven waar in stond dat kindjes niet horen door te slapen en tegelijkertijd verkondigden dat die van hen dat ‘uitzonderlijk’ wel deed op 3 maanden. Want ze zaten bij die ‘lucky few’.
Net daarom ben ik deze blog gestart. Geen roze wolkjes waar je telkens weer wil opkruipen ‘omdat het zo hoort’, geen ‘dit doe je best als je een goede moeder wil zijn’-verhalen en vooral geen ‘mijn kind, goed kind’ (ook al is mijn kind wel echt het beste kind), maar de brute waarheid. Uit mijn standpunt dan.
En, eerlijk is eerlijk, veel ervaringen over wat het voor mij is om mama te zijn en mijn fantastische dochter Aren. Want dat is ze. Zij heeft van mij een mama gemaakt en zij heeft alle clichés bevestigd. Moederschap, dat is het schoonste dat er is.