Hoe het begon – deel 1: Het verlies

Elk verhaal heeft een begin, sommige verhalen hebben ook een einde. Deze blog is een combo van de twee. Hoe het eindigde en hoe het begon. En het is met veel drama en plottwist enzo. That’s how we like it, right? 

Hoe begin je zo een steengoed, doch triest verhaal dat mogelijks de nieuwe roman zou kunnen zijn van Herman Koch? Met een throwback. Altijd goed! 

We keren terug naar december 2018. De toen nog 29-jarige Nasrien stapelverliefd  was en na een relatie van 3 jaar dan ook klaar was om de volgende stap te zetten. Je weet hoe dat gaat: al maanden aan het praten over ‘zullen we eens beginnen aan een klein boeleke’, maar nooit echt het lef gehad om volmondig ‘ja’ te zeggen op die vraag, tot de dag van onze 3-jarige anniversary. Schoon moment, toch? Langs beide kanten waren we er klaar voor en ja hoor, we begonnen er dezelfde avond nog aan. Patat! Van de eerste keer prijs. Er groeide een kleine baby in mijn buik. En oh boy, of ik blij was? De puzzelstukjes vielen allemaal in elkaar. Onze baby kreeg al snel de werktitel ‘Mario’. Gewoon, omdat het kon. 

(Even een side note: ik besef dat ik nogal vluchtig over dit eerste deeltje ga. Misschien omdat het iets te pijnlijk is, misschien omdat het niet belangrijk genoeg is voor de rest van het verhaal, misschien omdat het er gewoon niet toe doet. Whatever. Het is wat het is.)

De 8 weken echo zag er goed uit. Kleine Mario groeide normaal, het hartje klopte stevig en het zag ernaar uit dat ik voor de eerste keer mama zou worden in september 2019. Spannend. Onwezenlijk. Zo klaar voor. 

De familie werd ingelicht met veel toeters en bellen en iedereen was ‘over the moon’, zoals dat vaak zo mooi gezegd wordt. Want het hoorde zo, die volgende stap. Dat werd verwacht van ons want we waren toch al drie jaar samen. Iedereen blij dus. Iedereen die het wist toch want de vrienden moesten nog even wachten. Hen zouden we pas inlichten na de 12 weken echo. ‘Want er kan toch nog zoveel mislopen voor die 12 weken’. Yeah right… Met mensen die je niet kent, in de films en in de Flair, toch niet bij mij? Ik deed daarbij echt alles volgens het boekje: geen druppel alcohol (ook niet op mijn dertigste verjaardagsfeestje die ik dus eigenlijk nog steeds moet inhalen), geen rauw voedsel, alle groenten goed wassen (tot 3x toe), geen té warme badjes en heel veel rusten. Het moest allemaal perfect verlopen. 

Op 11 weken zwangerschap kreeg ik wat donkere afscheiding. Een klein paniekje, maar geloof het of niet: dokter Google stelde me gerust, dit moest helemaal niks betekenen. Ook al had ik een week later de 12-weken echo, belde ik toch even naar mijn gynaecologe die me er met veel plezier tussen nam om me gerust te stellen. De dag erna reed ik samen met de vader van de baby (ja ja, door hem zo te noemen verklap ik toch al een beetje hoe dit verhaal gaat eindigen hé?) en mijn mama naar de gynaecoloog. Mama en ik gingen daarna shoppen want die echo, dat was maar een formaliteit. 

Er werden nog was mopjes gemaakt in de wachtkamer over ‘de overbezorgde Nasrien die veel drama aan het maken was voor niks’ en een paar minuten later lag ik met ontblote, nog even platte buik als 11 weken eerder, op de tafel. Toegegeven: ik was veel nerveuzer dan ik me wou voordoen. Het ijskoude echo-toestel werd op mijn buik gezet en daar was ie: kleine Mario. Onderaan mijn baarmoeder met de armpjes en beentje in de lucht. Om de sfeer wat luchtiger te maken, maakte ik nog snel een mopje: ‘ooh, dat lijkt op een hondje dat op zijn rug ligt’. En toen… stilte. Het leek minutenlang, waarschijnlijk veel minder dan dat. De echo bleef heen en weer gaan op mijn buik wat ik op dat moment echt niet snapte: daar was ie toch? Alles is toch oké? 

En toen werd de stilte doorbroken. Door de moeilijkste woorden die ik tot op de dag van vandaag hoorde: “ik vind geen hartslag”.

En toen werd de stilte doorbroken. Door de moeilijkste woorden die ik tot op de dag van vandaag hoorde: “ik vind geen hartslag”. ZOEK DAN WAT HARDER, ging er door mijn hoofd, maar het kwam niet uit mijn mond. Het was allemaal zo surreëel. Op dat moment begreep ik nog steeds niet goed wat er aan de hand was, tot mijn mama me in mijn been kneep. De baby was niet meer. Mario was gestorven in mijn buik. Ik had mijn baby’tje geen gezond leven kunnen geven. 

Wat er toen volgde, is een grote waas. Mijn gynaecologe (de allerbeste gynaecologe die ik me kon wensen trouwens, wat een ongelofelijke vrouw!) legde me (en vooral de andere partijen in de kamer want ik was helemaal zoned out) uit dat het baby’tje verwijderd moest worden uit mijn baarmoeder, een curettage was de volgende stap. Ik mocht het nog even een plaats geven als ik dat nodig vond. Sinds ik gehoord had dat Mario er niet maar was, had ik niks meer gezegd. Bijna roepend kwam eruit, zonder dat ik er erg in had: ‘Neen, dat moet er zo snel mogelijk uit’. ‘Dat’… Plots voelde ik zo’n aversie voor alles wat er gaande was in mijn lichaam. 

Ik had gefaald. Gefaald als dochter, schoondochter, zus, schoonzus, vriendin, maar vooral als vrouw. Datgene voor wat het vrouwelijke lichaam gemaakt is: een kind groeien en baren, daar was ik niet in geslaagd en ik had er zelfs niks voor moeten doen. Zelfs dat kon ik niet. 

Twee dagen later, op 18 februari mocht ik al richting ziekenhuis. Een dagopname. Ik denk dat er door 7 verschillende mensen gevraagd werd waarom ik er was. Verpleegsters, receptionistes, dokters. Telkens moest ik ‘een curettage’ over mijn lippen krijgen. Vreselijk. 

Toen ik op de operatietafel lag, kwam de gynaecoloog van dienst over me buigen en zei: “ik hoorde dat je nogal emotioneel bent.” Is er iemand dan niet emotioneel in deze situatie? Veel tijd om mijn ongeloof over deze opmerking te uiten was er niet, want drie seconden later lag ik een diepe slaap. Mijn baarmoeder werd ‘proper gemaakt’ en ik werd wakker zonder die lieve kleine Mario in mijn buik. 

Wat er de weken erna volgde is helemaal te surrealistisch om onder woorden te brengen dus ik hou het heel kort: na een relatie van drie jaar en een paar ‘doet er echt geen hol toe’, verdween hij, zes weken na een miskraam, op 1 april (no joke) met de Noorderzon en liet hij me achter met een afgelaste trouw, bouw, een ongelofelijk rouwproces door het verlies van mijn eerste kindje, een gebroken hart en een blauwdruk van mijn toekomst in 100 000 stukjes. 

Hoe, wat, op welke manier? Tot op de dag van vandaag is dat iets dat voor mij niet te begrijpen valt, maar het doet er ook niet toe.  Meer nog: achteraf gezien maar goed dat dat gebeurd is. En dan heb ik het niet over die miskraam, want Mario was meer dan welkom geweest in mijn leven. 

Daar stond ik dan, ik kon weer helemaal opnieuw beginnen. En het was dat wat me het zwaarste viel. Ik had helemaal geen zin om iemand te leren kennen. Want eerlijk: zelfs na drie jaar en ‘doet er echt geen hol toe’ ken je iemand nog niet eens. Helemaal van 0 beginnen. Niks weten van een persoon. Vragen die je allemaal nog moet stellen: hoeveel broers en zussen heb je? Wat is je lievelingseten? Ga je graag op vakantie? Hou je van hondjes? Ben je fan van Harry Potter? Is Werchter een plek waar je zou kunnen wonen? Ben je een bedrieger zoals al die andere motherfuckers op deze aardbol? Neen, ik had er geen zin in… Maar de wens om mama te worden was zo groot, dat ik er op een gegeven moment toch aan moest beginnen. 

Ik moet eerlijk toegeven: ik heb ongelofelijk veel gedate in de periode dat erop volgde. Ook daar zou ik een boek over kunnen schrijven want Jezus, je komt wat tegen hoor. De ene date was al interessanter dan de andere. Als het klikte met iemand, zocht ik de affectie (en alles wat daar bijhoort) waar ik op dat moment hard naar belangde. Ik zal het zo zeggen: ik ben niet lang bij de pakken blijven zitten, want neen, hij was het niet waard. Ik daarentegen was het meer dan waard. 

Het is natuurlijk wel zo dat al die mannen voor een heel grote opdracht stonden: een gebroken meisje maken. Of dat is toch hoe veel mannen dat zagen. Terwijl ik me zo helemaal niet voelde. Had ik vreselijke dingen meegemaakt? Tuurlijk, maar wie niet? Het gevoel van ‘gebroken’ te zijn ervaarde ik niet, maar wel het gevoel dat ik alleen maar sterker werd en dat ik eigenlijk wel een goede catch was. Er zou sowieso wel een dekseltje voor mijn potje te vinden zijn, alleen moest ik een klein beetje geduld uitoefenen. 

Of dat gelukt is? (Slechtste cliffhanger ooit, want aan de Homepage van deze blog kunnen jullie het antwoord wel al raden) lees je in de volgende blog. 

Doei!